Samurajski miecz typu katana z węglowym ostrzem hartowanym w kąpieli olejowej dla maksymalnej twardości.
Katana to rodzaj japońskiego miecza używanego od XV wieku. Katana ma zakrzywione ostrze, podobne do szabli, z pojedynczym ostrzem (ha), osłoną (tsuba) i rękojeścią (tsuka) o owalnym przekroju. Jego długość wynosiła od dwóch do trzech shaku (shaku = 30,3 cm). Noszony był przez samurajów schowany za pasem obi, ostrzem do góry, tradycyjnie razem z krótkim mieczem wakizashi lub osobistym sztyletem samurajskim zwanym tantō. Para mieczy katana i wakizashi nazywana była daiō i była symbolem klasy samurajów. Zestaw dwóch mieczy daiō stał się standardowym uzbrojeniem samurajów w okresie Muromachi. Długa katana była używana do walki na otwartych przestrzeniach, podczas gdy krótka wakizashi lub tantō była używana do walki w ograniczonych przestrzeniach lub do rytualnego samobójstwa, zwanego seppuku. Miecze te mogły być również noszone przez rzemieślników i kupców.
Ostrze wykonane jest z twardej (o wyższej zawartości węgla) i miękkiej stali (o niższej zawartości węgla). Istnieją różne kombinacje twardego i miękkiego materiału. Najpopularniejszą kompozycją jest kobuse-gitae (twarda osłona, miękki rdzeń). Ostrze katany jest hartowane (hamon), co zwiększa twardość ostrza przy jednoczesnym zachowaniu jego wytrzymałości. Pozostała część ostrza jest niehartowana i bardziej miękka, aby zmniejszyć możliwość złamania ostrza.
Obecnie dobrej jakości katany i wakizashi wykonywane są przy użyciu tradycyjnej technologii z tamahagne lub oroshigane. Cena takiego miecza zaczyna się od około 400,000-500,000 jenów (80,000-100,000 koron). Miecze wykonane ze stali wysokowęglowej bez użycia tradycyjnych technologii można uznać za imitacje bez wartości artystycznej.
